ซัมปากีตาสีหม่น [ติดเหรียญ]

ซั ม ป า กี ต า ... สี ห ม่ น 

The Gray Jasmine 

จากรักแรกพบ กลายเป็นคนของหัวใจ  

แม้คนทั้งโลกหันหลังให้ แต่เขาจะเป็นโลกใบใหม่ให้เธอ 

---------------------------------------------------------- 

‘มานิลา’  

หญิงสาวนึกแปลกใจทุกครั้งที่เขารู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ 

ราวกับแอบมาฝังเครื่องแปลความรู้สึกทิ้งเอาไว้ในสมอง 

แล้วมาถอดเอาข้อมูลไปเรื่อย ๆ โดยที่เธอไม่รู้ตัว 

ดวงตาคู่นั้นเปรียบเหมือนความร้อนที่ละลายไอศกรีมวานิลลาจนเหลวเป็นน้ำ 

ไม่ต่างจากการกระทำของเขาที่ทำให้เธออบอุ่นและปลอดภัยเสมอเมื่ออยู่ใกล้ 

‘ธตรัฐ’  

เขาถูกเล่นงาน (ตรงหัวใจ) จนสะบักสะบอม 

ผู้หญิงคนนี้มีสมองซีกซ้ายไว้ควบคุมด้านวิชาการอย่างการเรียนปริญญาโท 

มีสมองซีกขวาไว้สร้างสรรค์เสียงดนตรีอย่างวิโอลาที่พักนี้เขาชอบฟังมากเป็นพิเศษ 

เท่านั้นคงยังไม่พอ เธอยังมีใบหน้าหวาน ๆ กับนัยน์ตาคู่ดำสนิท 

ไว้เล่นงานก้อนเนื้อดิ้นได้ขนาดเท่ากำปั้นในอกด้านซ้ายของเขาด้วย 

หากแต่ภายใต้ใบหน้าสวยหวาน 

ชายหนุ่มกลับสัมผัสได้ว่าดวงตาเศร้าๆ ของเธอคล้ายกับซ่อนเรื่องราวไว้มากมาย 

แม่ดอกซัมปากีตาของเขามีสีค่อนไปทางหม่น 

แต่เชื่อเถอะว่าสักวันซัมปากีตาดอกนี้จะกลับมาขาวบริสุทธิ์เช่นที่ควรเป็น 

ด้วยการดูแลเอาใจใส่จากคนสวนที่ชื่อ...ธตรัฐ 

---------------------------------------------------------- 

“พี่จะปล่อยให้แฟนกลับคนเดียวได้ยังไงกัน” 

ดวงตาคู่หวานกลอกไปมาอย่างไม่รู้จะมองไปตรงไหนหลังคนกำพวงมาลัยรถยนต์จงใจเน้นตรงคำว่า ‘แฟน’ ให้ดังกว่าคำอื่นในประโยค หลายครั้งแล้วที่เขาติ๊ต่างเอาเอง แต่ทุกครั้งเธอก็เผลอคิดไม่ได้ว่าแววตากับน้ำเสียงของเขาแสนจริงจัง ต่างจากท่าทางที่ดูทีเล่นทีจริง หากไม่ทันจะได้ทำใจกับประสิทธิภาพแห่งระเบิดลูกแรก ธตรัฐก็เขวี้ยงระเบิดลูกสองมาอีกตูม 

“อ้อ และก็ขอซื้อได้ไหมคำว่า ‘คุณ’ บอกแล้วว่าให้เรียกว่า ‘พี่’ เมื่อกี้เป็นครั้งแรก มะลิอาจลืม เพราะฉะนั้นพี่จะทำเป็นไม่ได้ยิน แต่ถ้ามีอีกละก็...เตรียมให้พี่จูบลงโทษได้เลย” 

“น้องบรีสเคยชมว่าคุณบอมเป็นสุภาพบุรุษ ไว้ใจได้” 

“เรียกคุณอีกแล้ว แกล้งเรียกเพราะอยากถูกพี่จูบหรือเปล่า หืม เห็นทีมะลิคงได้ปากเปื่อยกันบ้างละ ก็พอจะรู้อยู่ว่าพี่จูบมหาโหดและก็มาราธอนขนาดไหน” 

หญิงสาวยกมือขึ้นปิดปากตัวเองโดยอัตโนมัติ เหตุการณ์ในห้องปฏิบัติการคราวนั้นยังชัดเจนในห้วงความทรงจำ แล้วที่เขาบอกว่าคงได้ปากเปื่อยนั่นก็คงจะจริง 

“ส่วนที่ยายตัวเล็กบอกว่าพี่เป็นสุภาพบุรุษน่ะไม่ใช่คำชมหรอก เป็นโฆษณาชวนเชื่อเสียมากกว่า” ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ แก้มนุ่ม ๆ ของมานิลาเหมาะจะซับสีเลือดเช่นตอนนี้ มากกว่าซีดเซียวอย่างที่อยู่ในโรงพยาบาลเป็นไหน ๆ “พี่เป็นบุรุษที่ไม่ค่อยสุภาพสักเท่าไร...แต่เป็นเฉพาะกับมะลิ”