ก๊อกๆ
บทสนทนาของเราสองคนจบลงเพียงเท่านั้นเมื่อมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับมองไปที่ประตูเป็นตาเดียว
“หมอขอตรวจอาการคนไข้หน่อยนะครับ” หมอบ้าพูดขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามายืนข้างๆแม่ฉัน “คุณน้าสวัสดีครับ”
“สวัสดีลูก ไม่เจอกันนานเป็นแพทย์ประจำบ้านแล้วหรอเนี่ย”
“ครับ คุณน้าสบายดีนะครับ”
“สบายดีลูก” แม่กูไปรู้จักกับหมอเถื่อนตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ได้แต่ขมวดคิ้วมองด้วยความสงสัย มองตาปริบๆและนั่งฟังทั้งสองคนเงียบๆ “อ้อ นี่ใบเตย คงรู้จักแล้ว” คุณนายแม่ส่งยิ้มให้หมอบ้าแล้วลากสายตามามองฉัน
“ใบเตย นี่พี่หมอนับหนึ่งคู่หมั้นลูก”
“ฮะ!”
ตะโกนขึ้นเสียงดังดวงตาเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ นิ่งอึ้งไปหลายวินาที ‘กูหูฝาดหรือเรื่องจริงวะ‘ “โอ้ย!!! ซีดดด”
“เจ็บไหม” หมอนับหนึ่งปรี่เข้ามาหาฉันลูบหลังมืิอไปมาด้วยความเป็นห่วง “เป็นบ้าหรือชอบซาดิสถึงได้หยิกตัวเองแบบนี้”
“หมอบ้า” ตอบเขาเสียงรอดไรฟันเบาๆมองหน้าเขานิ่งๆด้วยความหงุดหงิด
“เห็นนับหนึ่งเป็นห่วงน้องแบบนี้น้าก็สบายใจ” หมอเถื่อนมองคุณนายแม่พร้อมกับส่งยิ้มไปให้ “ส่วนลูกสาวสุดที่รักของแม่หลังจากออกโรงพยาบาลย้ายไปอยู่คอนโดหมอนับหนึ่งเลย”
“ฮะ! แม่ว่าไงนะ” O.O
Guest
