สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537
นิยายเรื่อง UNPLANNED LOVE: รักนี้นอกแบบ
แต่งโดย: Enjoy_in87
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 (และฉบับเพิ่มเติม) โดย Enjoy_in87 ห้ามมิให้ผู้ใดทำการคัดลอก ดัดแปลง ทำซ้ำ สแกน ถ่ายภาพ หรือเผยแพร่เนื้อหาส่วนหนึ่งส่วนใดของนิยายเรื่องนี้เพื่อสร้างฐานข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์ หรือเพื่อการพาณิชย์ โดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากเจ้าของลิขสิทธิ์
บทนำ (Intro) : The Blueprint (แบบแปลนที่สมบูรณ์แบบ?)
"สถาปัตยกรรมที่ดี... คือการผสานระหว่างความงามและฟังก์ชันการใช้งานอย่างลงตัว ทุกเส้นสายต้องมีความหมาย ทุกสเปซต้องมีเหตุผล และที่สำคัญที่สุด... ต้องไม่มีความผิดพลาด"
นั่นคือคติประจำใจของผม 'เจ็ท' สถาปนิกวัย 28 ปี ที่ใครๆ ต่างก็ขนานนามว่า 'คุณชายระเบียบจัด' หรือถ้าลับหลังหน่อยก็คงเรียกว่า 'จอมเผด็จการ' แต่ผมไม่สนหรอก... เพราะความเป๊ะคืองานของผม ชีวิตของผมถูกวางแผนไว้เหมือนพิมพ์เขียว (Blueprint) ที่สมบูรณ์แบบ ตื่นตีห้าครึ่ง วิ่งจ๊อกกิ้ง 5 กิโลฯ ดริปกาแฟอุณหภูมิ 92 องศา และเข้าออฟฟิศก่อนแปดโมงครึ่งทุกวัน
ไม่มีคำว่า 'สาย' ไม่มีคำว่า 'ลืม' และไม่มีคำว่า 'บังเอิญ' ในพจนานุกรมของผม
จนกระทั่ง... ผมต้องรับปากรุ่นพี่ที่เป็นหัวหน้าภาควิชาสถาปัตยกรรมฯ ให้มาช่วยเป็นอาจารย์พิเศษสอนวิชา Design Studio ให้เด็กปี 2 เทอมนี้
09:00 น. สตูดิโอคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์
บรรยากาศในห้องเรียนเงียบกริบ นักศึกษาปี 2 เกือบสามสิบคนนั่งประจำที่กันอย่างเรียบร้อย (ด้วยความเกรงกลัวกิตติศัพท์ความโหดของผม) ผมกวาดสายตามองนาฬิกาข้อมือ... เก้าโมงตรงเป๊ะ
"เอาล่ะครับ... ผมขอเริ่มคลาสเลย วันนี้เราจะคุยกันเรื่องคอนเซปต์..."
ปัง!
เสียงประตูห้องเปิดกระแทกผนังดังสนั่น ขัดจังหวะการพูดของผมอย่างไม่มีมารยาท ร่างเล็กของนักศึกษาชายคนหนึ่งวิ่งกระหืดกระหอมเข้ามาในห้อง สภาพเหมือนเพิ่งไปฟัดกับหมาหน้าเซเว่นมา ผมสีน้ำตาลยุ่งเหยิง เสื้อนิสิตหลุดลุ่ยออกมานอกกางเกงข้างหนึ่ง และในมือถือถุงหมูปิ้งที่ส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วห้องแอร์
"แฮ่ก... แฮ่ก... ทันไหมวะ? อาจารย์ยังไม่มาใช่ป่ะ?" เด็กคนนั้นหันไปถามเพื่อนเสียงดัง (โดยไม่มองมาหน้าห้อง) "ไอ้บีม! อาจารย์อยู่หน้าห้อง!" เพื่อนกระซิบเตือนเสียงหลง
เด็กหนุ่มที่ชื่อ 'บีม' ค่อยๆ หันหน้ามามองผมช้าๆ วินาทีที่สายตาเราสบกัน... ผมจำได้ทันที ไอ้เด็กแสบที่เคยเถียงผมฉอดๆ เรื่องที่จอดรถเมื่ออาทิตย์ก่อน!
"อ้าว... ลุง!" บีมโพล่งออกมาเสียงดัง (เรียกใครลุงวะ? หน้าผมยังตึงเปรี๊ยะ!) "เอ้ย... ไม่ใช่... อาจารย์เจ็ท?"
ผมขยับแว่นสายตา มองเด็กไร้มารยาทตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชา "คุณมาสายครับนักศึกษา..." "สายไป 3 นาที กับอีก 15 วินาที"
"โธ่อาจารย์... แค่ 3 นาทีเอง รถเมล์มันติดอะครับ หยวนๆ หน่อยน่า" บีมทำหน้าอ้อนตีน (ในสายตาผม) พลางเดินดุ่มๆ จะไปนั่งที่
"หยุดครับ" ผมสั่งเสียงเข้ม "ใครอนุญาตให้คุณนั่ง?"
บีมชะงัก หันมาทำหน้ามุ่ย "อ้าว... แล้วจะให้ผมยืนเรียนเหรอครับ?" "เปล่าครับ... ผมจะให้คุณออกไปยืนกินหมูปิ้งให้หมดหน้าห้องก่อน แล้วค่อยเข้ามา" "และหักคะแนนจิตพิสัย 10 คะแนน ฐานแต่งกายไม่เรียบร้อย และนำอาหารกลิ่นแรงเข้าห้องเรียน"
"โห! อาจารย์! โหดไปป่ะเนี่ย! ผมหิวนะเว้ย!" "นั่นมันเรื่องของคุณครับ... เชิญ" ผมผายมือไปที่ประตู
บีมกำถุงหมูปิ้งแน่น จ้องหน้าผมอย่างอาฆาตมาดร้าย "ฝากไว้ก่อนเถอะ... ลุงเจ็ท!" เขากระทืบเท้าเดินออกไปจากห้อง ทิ้งไว้เพียงกลิ่นหมูปิ้งและความปวดหัวตุบๆ ที่ขมับผม
ผมถอนหายใจยาว... ขยับเนคไทให้เข้าที่ ดูท่า... แบบแปลนชีวิตอันสงบสุขของผม น่าจะมี 'จุดบกพร่อง' (Bug) ตัวใหญ่โผล่เข้ามาป่วนซะแล้วสิ
และชื่อของจุดบกพร่องนั้น... ก็คือ 'บีม'
เตรียมตัวรับมือให้ดีนะเจ้าเด็กดื้อ... เพราะสถาปนิกอย่างผม เวลาจะ 'รื้อ' อะไรสักอย่าง... ผมรื้อถอนรากถอนโคนแน่นอน!
Guest
