เมื่อผู้ชายที่เธอพยายามลืม กลับมาทวงตำแหน่งในหัวใจเธออีกครั้ง ในวันที่เธอไม่เหลืออะไรให้เขาแล้ว

 

เธอเลือกเดินออกจากชีวิตเขา ไม่ใช่เพราะหมดรัก แต่เพราะไม่อยากเป็นตัวถ่วง 

และไม่อยากทนอยู่กับผู้ชายที่ไม่เคย “รักเธอคืน” แม้เพียงนิดเดียว 

 

- ตัวอย่างบางตอน - 

ปั้นหยากะพริบตาช้า ๆ พยายามปรับสายตาที่พร่าเบลอให้ชัดขึ้น และเมื่อเห็นใบหน้าของเขาชัดเจนขึ้น เธอก็รู้สึกเหมือนถูกดึงให้จมหายลงไปในน้ำเย็นจัด เป็นเขา ‘เปรมวัฒน์’ 

ปั้นหยาเบือนหน้าหนีแทบจะทันที ทั้งที่ขยับเพียงเล็กน้อยความเจ็บก็แล่นขึ้นตามขาจนต้องกัดริมฝีปากแน่นเพื่อกลั้นเสียงคราง น้ำตาไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ เขามาทำไม เขามานอนอยู่ที่นี่ทำไม ชีวิตที่ผ่านมาเธออดทนแทบตาย เพื่อจะได้ไม่ต้องพึ่งพาเขาอีก 

เสียงขยับเบา ๆ จากเตียงปลุกให้เขารู้สึกตัวตื่นขึ้น เปรมวัฒน์ลุกขึ้น เดินตรงไปยังเตียงของปั้นหยาทันที “หยาเป็นยังไงบ้าง เจ็บมากไหม?” 

หญิงสาวนอนนิ่ง แต่หันหน้าหนีเขาอย่างชัดเจน ไม่แม้แต่จะเหลือบตามอง เปรมวัฒน์ถอนหายใจ เขายกมือเสยผมตัวเองหนัก ๆ เสียงเขาเรียบลงแต่ดังชัดเจน “ฉันถามว่าเจ็บไหม แล้วร้องไห้ทำไม” 

คำถามนั้นฟังดูเรียบง่าย แต่สำหรับปั้นหยามันเหมือนมีเสียงสะท้อนจากอดีตตามมาด้วย เธอกลืนน้ำลายพยายามกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ ก่อนเปล่งคำคำพูดออกมาอย่างยากลำบาก “กลับไปเถอะค่ะ” 

คำพูดเพียงสองพยางค์ทำให้คนที่นอนไม่หลับเพราะเป็นห่วงเธอทั้งคืน ต้องกำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว “ฉันไม่กลับ” เขาตอบชัดเจน “อย่าลืมสิฉันเป็นคนเซ็นให้เธอเข้าผ่าตัด ถ้าฉันกลับไปเธอจะอยู่คนเดียวได้ยังไงสภาพนี้?” 

ปั้นหยาจำใจหันมามองเขา ใบหน้าเธอบวมช้ำ แววตาแดงก่ำ แต่สิ่งที่เปรมวัฒน์เห็นชัดที่สุด คือความ ‘ดื้อ’ แบบเดียวกันกับวันที่เธอเดินออกจากบ้านเขาไป 

“ฉันอยู่คนเดียวได้ค่ะ” น้ำเสียงของเธอหนักแน่นห่างเหินชัดเจน 

“หยา…” เขาหยุดพร่ำบอกกับตัวเองในใจว่าอย่าถามต่อ แต่ก็ถามออกไปจนได้ “โกรธฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?” 

“เกลียดค่ะ” ปั้นหยานิ่งไปก่อนจะเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงไร้สี แต่เต็มไปด้วยรอยบาดแผล เธอหยุดเพียงครู่ก่อนจะพูดต่ออย่างชัดเจน  

“วันนั้นฉันเดินออกมาจากชีวิตคุณทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะไปอยู่ที่ไหน ฉันไม่อยากกลับไปอยู่ในจุดที่ต้องพึ่งพาคุณแล้วถูกผลักออกมาอีก ไม่ว่าจะเป็นเหตุผลอะไรก็ตาม” 

------------------------------------- 

# เป็นนิยายแนวรักขม ๆ ของนางเอกที่เจ็บปวดกับสิ่งที่พระเอกทำไว้ในอดีต พระเอกเป็นพวกรู้ตัวช้า เมียหย่ามาหนึ่งปี พอเขาจะไปจริง ๆ ก็รั้งไว้ทุกทาง ปากบอกว่าไม่เคยรัก แต่ก็รักนั้นแหละ  

# พระเอกโคแก่บ้างาน เมียทิ้ง 

# เป็นนิยายที่เล่าเรื่องย้อนอดีตกับปัจจุบันสลับกันไปมาบางช่วง ตอนนี้นางเอกอยู่กับปัจจุบัน ส่วนอดีตผัวก็ช่างมันเถอะ  

# จบดีฟีลกู๊ดแน่นอนจ้าาาา 

# พยายามจะใส่รูปแล้วแต่ทำไม่เป็น 55555 

แสดงเพิ่มเติม

รีวิว (0)

เรื่องนี้ยังไม่มีรีวิว