หัวใจติดดอย

ฝนโปรยลงบนกระจกตึกระฟ้าเหมือนเส้นกราฟแดงในวันที่ตลาดรับข่าวร้าย—ยาว เรียบ และเจ็บลึก 

“คุณนะ…เกินความจำเป็นแล้วว่ะ” 

ประโยคจากผู้จัดการยังลอยวนอยู่ในหัวของ “ภควัต” ชายวัยสามสิบต้น ผู้ที่เคยคิดว่าตัวเองเป็นมนุษย์เงินเดือนมั่นคงระดับแผนก แต่วันนี้ก็ถูกแทนที่ด้วย AI ที่ไม่ต้องกิน ไม่ต้องพัก และไม่เคยบ่นว่ารถติด 

เขาเดินออกมาจากตึกบริษัทด้วยหัวใจที่เหมือนโดน Margin Call เสียยิ่งกว่าในห้องเทรด 

ท้องฟ้ามืดสนิท แต่ในมือถือกลับสว่างจ้า—ข้อความจากธนาคาร 

“ยอดชำระบัตรเครดิตของคุณเกินกำหนด…” 

เหมือนโลกกำลังประสานเสียงรุมกระทืบเขาอยู่พอดี 

ภควัตหัวเราะสั้น ๆ แบบคนเจอความพังมาหนักจนไม่มีอะไรให้เสียอีก 

“กูคงเหลือค่าลมหายใจนี่แหละ…ที่ยังไม่โดนยึด” 

และนั่นคือจุดเริ่มของการตัดสินใจที่จะเปลี่ยนชีวิตเขา… 

ไปสู่โลกที่เขาคิดว่า “อิสระ” 

ทั้งที่จริง เป็นสมรภูมิฆ่าคนเงียบ ๆ — โลกของแพลตฟอร์มและแท่งเทียน 

ตอนที่เขาคิดว่าตัวเองหมดเรื่องพังแล้ว… เธอกลับเดินเข้ามาพอดี 

ในค่ำคืนนั้น ภควัตเดินตากฝนกลับคอนโดมือสองที่ผ่อนจนเหมือนเป็นญาติห่าง ๆ ของธนาคาร 

พอถึงล็อบบี้ เขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งรอรถรับส่งของบริษัทขนส่ง เธอสวมชุดเชิ้ตสีไข่มุก กางเกงสแลคเรียบ ๆ แต่ดูแพงกว่าเงินในบัญชีเขาทั้งหมดรวมกัน 

หญิงสาวกำลังหอบกล่องพัสดุกองเท่าภูเขา 

เธอดูอ่อนล้า แต่ยังยิ้มให้คนรอบข้างเสมอ 

ยิ้มแบบคนที่เจอพายุแต่ยังไม่อยากให้ใครเป็นห่วง 

ภควัตไม่ได้ตั้งใจมอง แต่สายตากลับสะดุดเพราะเธอพูดขึ้นพอดี 

“ไม่เป็นไรค่ะคุณพี่ เดี๋ยวฉันรอรอบถัดไปก็ได้ วันนี้ส่งไม่หมดอีกแล้ว ฮึ่ย…แพลตฟอร์มนี่ก็ใจร้ายจังเลยเนอะ” 

เสียงหวานปนเหนื่อยนั้นทำให้หัวใจเขาสะดุด 

เหมือนกราฟที่กำลังร่วงแล้วดีดขึ้นแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย 

หญิงสาวชื่อ “ลินี” 

แม่ค้าออนไลน์ที่กำลังโดนแพลตฟอร์มกินค่าธรรมเนียมจนแทบไม่เหลือแม้แต่กำไรรอยยิ้ม 

เขาไม่รู้ตัวเลยว่า ผู้หญิงธรรมดา ๆ ที่กำลังงุนงงกับกองกล่องตรงหน้า 

จะกลายเป็น “Intrinsic Value” เดียวในชีวิตที่พายุพาอะไรก็ไปหมดแล้ว 

จากคนแปลกหน้า → คนที่โลกจะผลักให้มาเทรดชะตาร่วมกัน 

วันต่อมา ภควัตโดนไล่ออกจากร้านกาแฟที่เขา “ลงทุนผิดชีวิต” 

ในวันเดียวกันนั้น ลินีก็ถูกลูกค้าให้ดาวเดียวเพราะ “เชือกมัดกล่องไม่เป็นศิลปะ” 

โลกใจร้ายกับทั้งคู่ทุกรูปแบบเท่าที่จะทำได้ 

แต่โชคชะตากลับใจดีนิดเดียว…พอให้เขาเจอกันอีกครั้ง 

ร้านล้างรถข้างคอนโด 

ลินีทำกาแฟหกใส่ตัวเอง 

ภควัตยื่นทิชชูให้ เธอเงยหน้าขึ้น 

และกาลเวลาก็เหมือนหยุดสั้น ๆ แบบในซีรีส์ 

“อ้าว…คุณคนเมื่อคืน” 

“เอ่อ…ผมนี่แหละครับ คนเมื่อคืน” 

ความเขินอายประหลาด ๆ ทำให้ทั้งคู่หัวเราะ 

มันเป็นเสียงหัวเราะเดียวที่ภควัตหลุดออกมาตลอดทั้งเดือน 

ตอนนั้นเองที่เขารู้ว่า— 

บางครั้งตลาดชีวิตก็มีสัญญาณกลับตัว 

แต่ไม่ใช่ในกราฟ 

เป็นในหัวใจ 

แต่ความรักไม่ใช่กราฟขึ้นตรง ๆ — มันผันผวนที่สุดในโลก 

แม้ความสัมพันธ์จะเริ่มจากความบังเอิญ 

แต่เส้นทางหลังจากนั้นจะเต็มไปด้วย Deleveraging ทางอารมณ์ 

ความกลัวการล้มเหลว (Atelophobia) 

เงารักเก่า 

ความคาดหวังจากครอบครัว 

หนี้ 

ความจน 

และความศรัทธาที่สั่นคลอน 

เพราะลินีเอง…ก็มี “รอยแตก” ในอดีตไม่แพ้เขา 

รอยที่เธอปิดซ่อนด้วยรอยยิ้มเสมอ 

และภควัตก็มี “บาดแผล” ที่ตลาดทุบจนแทบไม่เหลือตัวตน 

เขากลัวความรักพอ ๆ กับกลัว Margin Call 

พวกเขาจะต้องเรียนรู้คำว่า 

รัก 

ในเวอร์ชันที่ไม่ใช่เทพนิยาย 

แต่เป็นเวอร์ชันของคนธรรมดาที่โดนโลกกระทืบมาทั้งคู่ 

Prologue ปิดฉากด้วยจุดเริ่มต้นที่ไม่มีใครรู้ว่า… จะเป็นรักหรือจะเป็นล่ม 

คืนนั้นภควัตกลับไปเปิดโน้ตบุ๊กเก่า 

แต่มองกราฟไม่ออกสักเส้น 

เพราะใจยังติดอยู่ที่รอยยิ้มของลินี 

เขาปิด MetaTrader แล้วถอนหายใจ 

“กูจะไม่ All-in กับอะไรอีกแล้ว… 

แต่ถ้าเป็นเธอคนนั้น… 

ขอถือยาวก่อนละกัน” 

ไม่รู้ว่าเป็นโชคชะตา 

หรือความพังของชีวิต 

แต่คืนนี้เขาหลับลึก 

ครั้งแรกในรอบหลายปี 

ลมหายใจสุดท้ายก่อนหลับ 

เขาพึมพำเบา ๆ 

“ขอให้พรุ่งนี้… 

ตลาดใจของเธอไม่แกว่งแรงเกินไปละกันนะ” 

และที่ต่างจังหวัดไกลออกไป 

มีใครคนหนึ่ง—แม่ของภควัต—กำลังสวดให้ลูกชายพบคนดีสักคน 

โดยไม่รู้เลยว่าคำอธิษฐานนั้น… 

กำลังเริ่มทำงานแล้ว